TEMKİN

“Ben yine o Ahmed’im, Hiç değişmedim.”

Sevgili anne, evet hala yatıyorum. Renkten renge girdim, duruldum. Kolumu kaldıracak mecalim kalmadı. Hayretler içerisinde etrafıma bakıyorum. Bununla da kalmayıp, zaman içinde hayata karşı buz kesildim, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Okumayı öğrenemedim. Konuşmak dersen, yarım yamalak. Susamıyorum. Acıkmıyorum. Nefes almayı da unutuyorum bazen.

İşte bu yüzden çocukluğumdan bu yana sana benden haber veremedim. Bu esnada benden hiç kimseye haber veremedim aslında. Kimseye hallerimi söylemeye cesaret edemedim. Adımı dahi üç kişi biliyor, düşün artık.

Duruyorum.

Bu mânâda bir şiir:

Bir ben var benden içeri

Vurdun taştan taşa Leyla’m

Neyse, asıl maksadıma döneyim. Çok kilo aldım. Sanırsın ki topacım. Döndürüp duruyorlar. Duruyorum lâkin durduğum için mi duruyorum yoksa çok döndüğüm için mi durgun görünüyorum işte ben dahi bilmiyorum. Bu hâle varana kadar pek çok mertebeden geçtim. Kâh umutlandım, kâh hüzünlendim, bazen nefret, bazen sevgi ile doldum, bilgeydim anda, bazen de cahil…

Şimdi hatırlamıyorum,  mertebeleri sana sırasıyla anlatamam. İlk önceleri bu mertebeleri kitaba yazmak için bir heves oluştu içimde fakat muvaffak olamadım. Bir mertebe esnâsında içimde kitap yazmaya dair bir ilham belirdi ve yazmaya koyuldum. Kendi hikâyemden esinlenerek bir adamın hikâyesini anlatmaya çalıştım. Lâkin adamın halet-i ruhiyesinde bir türlü karar kılamadım. Dolayısıyla hikâyenin asıl karakteri karaktersiz bir adam oldu çıktı. Ben de işin içinden çıkamadım. Her hâlden vazgeçtim.“Sanat sanat içindir.” kaygısını taşıyan bir sanatçı olarak empresyonist bir bakışla kitabımı tek cümle halinde sonlandırdım. Ve fakat kimse yemedi.  Bu sayede “İkinci Gereksizler” adı ile anılan yeni bir edebiyat akımının öncüsü olma mertebesine nâil oldum.

Denemez.

Bu mânâda bir şiir şöyledir:

Çü, Devr-i Lale geldi çattı.

Ehl-i âsâbın kafası attı.

Neyse, işin hakikatini bu suretle yukarıdaki gibi işaret ettikten sonra bir ara kendi zamanımı görmek gayesiyle, ona uzaktan bakacak oldum. Başka bir deyişle, zamanımın üzerine çıktım. Sonrasında kontrolden çıktım. Hayli uzaklaşmış olacağım ki; zamana bakamaz oldum.

Hâsılı artık hiçbir değişme vuku bulmuyor.

Öte âlemde bir vâkâ cereyan ederse, kafama üç kez vurunuz.

Selamla,

Protokolümüz carî, abes-i iştigalimiz sârîdir.

TELVİN

“Ey Tanrım, bana değiştirilebilecek şeyleri değiştirecek cesareti, değiştirilemeyecek veya değişmesine lüzum olmayan şeyleri kabul edecek kuvveti ve bu iki şeyi birbirinden ayırabilecek bilgeliği de ver.”

Oda loş, yataktan doğrulacak mecali yok. Pantolonu sandalyeye kemerinden asılmış, pantolona bakıyor. Kalkmak lazım. Üzerini değiştir. Yüzünü yıka. Dışarı çık. Yeni yüzler gör. Yeni sesler duy. Yeni insanlarla tanış.
Sosyal İlimler. Sosyal Fobi. Sosyal Risk. Sosyal Depresyon. Sosyal Anamız.

Kalktı. Üzerini değiştirdi. Yüzünü yıkadı. Dışarı çıktı. Yeni yüzler gördü. Yeni sesler duydu. Tanıdıklarına günaydın dedi. Tanımadıklarıyla muhtelif yerlerde dialogları oldu. Bankaya vardı. Veznenin önünden iki saat içinde yirmi bir insan geçti.
Durdu.

Hak bir gönül verdi bana, hâ demeden hayran olur    
Bir dem gelir şâdî kılur, bir dem gelir giryân olur.

Aydınlık odasında, günışığı yüzüne vurarak uyandırır onu. Her sabah vakur bir tebessümle uyanır. Hemencecik pantolonunu çeker. Yüzünü yıkar. Dışarı koşar. İçini oynak bir heyecan kaplar. Yeni yüzler görür. Yeni sesler duyar. Tanımadıklarıyla muhtelif yerlerde neşeli muhabbetleri olur. Şakalaşmalar, gülüşmeler… Bankaya varır. Ofisini koskocaman bir günaydınla doldurur. Veznenin önünden iki saat içerisinde güler yüzlü yirmi bir insan geçer.            
Sosyal Bütünleşme. Sosyal Katılım. Sosyal Karışım. Sosyal Mani.
Hah ha ha ha!

Bir dem sanasın kış gibi, şol zemherî olmuş gibi   
Bir dem beşaretten doğar, hoş bağ ile bostan olur.

Hava yağacak gibi. Kesif bir koku var ortalıkta, bankaya girenlerin ıslanmış güderi kabanlarıyla ortam daha da ağır kokmakta. Üzerine bir ağırlık çöktü. Dünyadaki her şey bu kadar üzerine oturabilir mi insanın? Konuşsa söyleyemez. Söylese işitilmez. İşitilse dinlenmez. Dinlense anlaşılmaz. İyisi mi kıpırdamamalı.Zira neye elini atsa kuruyuverecek durduğu yerde.               
Sosyal Dışlanma. Sosyal Pataloji. Sosyal Tutulma. Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu.

Bir dem cehalette kalur, hiç nesneyi bilmez olur.     
Bir dem dalar hikmetlere, Calinus’u Lokman olur.

Oda belli belirsiz bir ışık içindedir. Belli belirsiz bir duygu içinde o da… Kararsızlık mı? Hayır. Ataletsizlik desen? Korku mu? Şöyle kalksa, sandalyede asılı pantolonuna uzansa, yüzünü yıkasa dışarı çıksa… Karşılaştığı her şey sonsuz bir şekilde dönüşüp değişse de o hiç aldırış etmese. Ofise girdiğinde “Mamafih Bankası’nı ve onun değerli müşterilerini teker teker öpüyorum arkadaşlar!” diyerek çok sevdiği işiyle vedalaşsa, şimdiye kadar ihmal ettiği bir arkadaşına ‘Patlıcan Oturtma’ yemeği yapsa, otobüse binerken önüne geçen kadını belinden çıkardığı oklavayla tartaklasa, otobüste arbede falan çıkarsa…
Sosyal Yetersizlik. Sosyal Dışkılama. Sosyal İçerleme. Sosyal Cinnet!

Bir dem döner Cebrail’e, rahmet saçar her mahfile           
Bir dem gelir gümrâh olur, miskin Yunus hayran olur.

Aslında odanın karanlık olduğu ya da herhangi bir ışığın giriyor olduğu bilgisi yazar tarafından verilmemiştir. Yatan bir kişinin –ki yatakta olma ihtimali yüksek olduğu düşünülmektedir- sadece yatma eylemiyle ilgilenilmekte ayrıca bu durum tek cümleyle açıklanmaktadır. Burada empresyonist bir amaç güdülerek hikâyenin geri kalan kısmının okuyucu tarafından yorumlanması amaçlanmaktadır. Doğrusu bu boş amaçlarla kafa ütüleyen yazar, ihtimallerle baş edememenin yükünü okuyucuya yükleyerek kenara çekilmektedir.

“Yatıyordu.”